Sou ’n mens die algehele duur van die Joodse koninkryke as onafhanklik beskou, het die Jode vir ’n totaal van net 414 jaar regeer.
Geen gesprek oor die konflik in Palestina is sinvol sonder om die storie in die Ou Testament te gaan haal nie, skryf Dr. Chris Jones, ‘n teoloog by Stellenbosch Universiteit:
Aan wie behoort Palestina? Wie het die grootste historiese aanspraak op die grondgebied? Waarom is dit so moeilik om die konflik tussen ¬Israel en die Palestyne te besleg?
Om die dekades lange konflik in die Midde-Ooste beter te verstaan, help dit om die historiese wortels wat hiertoe aanleiding gegee het ook beter te verstaan.
In die proses is dit ook nodig om baie van die aanvaarde dogma oor byvoorbeeld die Sionistiese beweging en hul historiese aanspraak op Palestynse grondgebied in heroënskou te neem.
Die grond waarop die Palestyne vir meer as 1 000 jaar gewoon het, is met die totstandkoming van die Israelse staat meestal met geweld en sonder hul instemming van hulle afgeneem.
Van die begin af was dit die Sioniste se doelwit om die nie-Joodse Palestyne van hul grond te vervreem.
Sionisme was egter op ’n foutiewe kolonialistiese wêreldbeskouing gegrond waarin daar niks gevoel is vir die regte van inheemse mense nie.
Tussen 3 000 en 1 100 v.C. het die Kanaäniete op die grond gewoon wat vandag as Israel, die Wesoewer, Libanon en die grootste dele van Sirië en Jordanië bekend staan. Die Hebreërs het teen ongeveer 1 800 v.C. hierheen migreer.
Volgens opgrawings was Jerusalem teen hierdie tyd reeds ’n gevestigde stad. ’n Baie gesofistikeerde waterstelsel wat in daardie stadium moontlik agt eeue oud kon wees, getuig hiervan.
Die Joodse koninkryke was slegs een van baie tydperke in antieke Palestina. Die uitgebreide koninkryke van Dawid en Salomo waarop die Sioniste hul grondeise baseer, het in totaal net 73 jaar geduur.
En sou ’n mens die algehele duur van die Joodse koninkryke – vandat Dawid Kanaän in 1 000 v.C. verower het tot die uitwissing van Juda in 586 v.C. – as onafhanklik beskou, het die Jode vir ’n totaal van (net) 414 jaar regeer.
Palestina, die bakermat van die Christendom, het in die 7de eeu reeds ’n oorheersend Arabiese land geword. In 1516 word Palestina ’n provinsie van die Ottomaanse Ryk, maar dit was steeds nie mínder Arabies nie.
Sedert 1882 het Joodse koloniste in Palestina begin vestig, maar tot en met die lente van 1948 toe Israel as staat gevestig is, was Arabiere verreweg in die meerderheid. Daar was egter steeds ook afstammelinge van die Semiete – die oorspronklike inwoners van die landstreek – wat Christene, Jode, of Moslems was.
In 1858 kom die Ottoman-grondkode van krag wat vereis dat landbougrond in die naam van individuele eienaars geregistreer word. Vir die eerste keer kon ’n landbewoner ontneem word van sy reg om op grond te bly, dit te bewerk en oor te dra aan ’n volgende geslag. Voorheen was hierdie regte onvervreembaar. Hierdie kode het dikwels gemeenskapsregte op eiendom geïgnoreer.
Ná die val van die Ottomaanse Ryk en die Eerste Wêreldoorlog word Palestina ’n Britse mandaatgebied.
Die Balfour-deklarasie van November 1917 wat deur die Britse regering uitgevaardig is, het ’n Joodse tuisland in Palestina belowe. Dit beteken ’n Europese krag het ’n besluit geneem oor ’n nie¬Europese gebied sonder inagneming van die teenwoordigheid en wense van die grootste meerderheid inwoners van daardie gebied, die Palestyne.
Van 1936 tot 1939 het die Palestyne in opstand gekom, maar is met Britse mag onderdruk.
In 1947 toe die Verenigde Nasies se partisieplan aangekondig is, het dit grond wat onwettig deur Jode bekom en besit is, amptelik aan hulle toegeken.
Die destydse Sioniste-leier David BenGurion was uiters ongelukkig hieroor, want hy wou nog méér grond hê as wat deur die VN bepaal is – ten koste van die Palestyne, natuurlik.
Teen hierdie tyd was Amerika een van die mees aggressiewe voorstaanders van partisie. Die Verenigde Nasies het met die partisieplan een van hul eie kernbeginsels, naamlik dié van die reg tot selfbeskikking vir álle mense, geweld aangedoen.
In Desember 1947 het Brittanje aangekondig hy gaan op 15 Mei 1948 uit Palestina onttrek. Palestyne in Jerusalem en Jaffa het toe ’n protes teen die partisie uitgeroep en gevegte het feitlik onmiddellik in die strate van Jerusalem uitgebreek. In April 1948 was agt uit die 13 groot Sionistiese militêre aanvalle gemik op Palestyne in die gebied wat aan die Arabiese staat toegeken was.
Met hul sterk militêre mag het die Europese Jode teen 15 Mei 1948 die meeste Arabiese stede in Palestina ingeneem. In teenstelling hiermee het die Palestyne nie beslag gelê op een van die gebiede wat deur partisie vir die Joodse staat gereserveer was nie.
Ná 15 Mei 1948 het die Arabiere toegetree tot die stryd, maar dit was die tweede fase van die oorlog – in reaksie op die massamoorde, uitsettings en onteiening wat oor tyd deur Sioniste aan hulle gedoen is. In hierdie tyd het ongeveer 700 000 Palestyne gevlug – van hulle is uitgedryf.
Palestyne herdenk die Nakba (Die Katastrofe) in Jerusalem.
In die winter van 1949 was meer as 750 000 Palestyne in ballingskap. In die koue het families in grotte, hutte en tente gebly – uitgehonger, dikwels binne sigafstand van hul eie groentetuine in Palestina, wat tóé deel is van die nuwe staat van Israel.
Sedert die Sesdaagse Oorlog van 1967 het Israel min gevoel vir internasionale wetgewing. Hulle het 52% van die grond in die Wesoewer beset en 30% van die Gasastrook, vir óf militêre gebruik óf die vestiging van Joodse burgers. Tans is dit veel meer.
Net tussen 1967 en 1982 het Israel se militêre regering 1 338 Palestynse huise op die Wesoewer vernietig. Sedertdien het hierdie vernietiging voortgegaan.
Gedurende dieselfde tydperk is meer as 300 000 Palestyne sonder verhoor deur Israel se geheime magte aangehou.
Die VN se Algemene Vergadering het hom intussen wel uitgespreek teen Israel se besetting van die Wesoewer, Oos-Jerusalem en Gasa – en teen Israel se ontkenning van selfbeskikking en dat dít ’n ernstige en groeiende bedreiging vir internasionale vrede en sekuriteit inhou.
Die jongste geskiedenis is gekenmerk deur die bou van ’n sogenaamde “apartheidsmuur” tussen die Palestynse gebied in die Wesoewer, Oos-Jerusalem en Israel, met gepaardgaande inperking op die beweging van mense in hul eie staat. Palestynse huise, ander infrastruktuur en grond word in die Wes-oewer en Oos-Jerusalem onteien of vernietig en nuwe Israelse nedersettings brei steeds in die besette gebiede uit.
Voorts is daar die onwettige verbruik van water deur Israelse setlaars en daarmee saam die inkorting van watervoorsiening aan die Palestyne in die Wesoewer, asook Israelse militêre intimidasie in die besette Palestynse gebiede.
Dit lyk of Israel hul militêre stewels stewig in die gesig van die Palestyne wil hou. Dít is natuurlik olie op die konflik-vuur in Palestina.
Weerstandsbewegings word gevoed deur diskriminasie en menseregteskendings.
’n Mens kan weerwraak op grond van historiese onreg nooit regverdig nie, tóg sal dit ’n logiese gevolg wees – partykeer tot die uiterste gedryf, soos Hamas wat kort ná hul stigting in 1987 erken het hy wil Israel vernietig. Tog is dít nie genoem in sy Palestynse parlementsverkiesingsmanifes van 2006 nie.
Dit is nie goed genoeg dat politici net hierdie krisis bestuur nie, dit moet opgelos word. En dít kan slegs in ooreenstemming met internasionale wetgewing gebeur. Dit is al hoe ware, volhoubare vrede moontlik is. In hierdie opsig het Israel veral baie werk om te doen.
Soos gepubliseer op 24 Aug 2014 in Weekliks – Rapport.
marthiemombergblog 